Μεθαύριο στις 17 Νοέμβρη,
συμπληρώνονται επίσης 40 χρόνια από την πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης, όπου
πρωτοεμφανίστηκε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα στην πολιτική σκηνή του
τόπου με ποσοστό 13,58%, ποσοστό μεγαλύτερο από το 12,3% των τελευταίων εκλογών
του 2012. Δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς, αν αυτό είναι το τέλος μιας μακράς
και εντυπωσιακής πορείας ενός κινήματος που αγαπήθηκε όσο κανένα από την
πλειοψηφία των Ελλήνων. Είναι όμως έτσι;
Σίγουρα δεν είμαι αντικειμενικός, πιστεύω
όμως παρά τον μακροχρόνιο κυβερνητισμό αυτή η εκλογική βύθιση δεν ήταν αποτέλεσμα ενός κύκλου που κλείνει
φυσιολογικά ως αποτέλεσμα μιας διαρκούς εκλογικής φθοράς και μιας σταδιακής
απώλειας εμπιστοσύνης του λαού. Άλλωστε μόλις λίγα χρόνια μας χωρίζουν από
το 43,92% του 2009. Η πτώση ήταν
νομοτελειακή συνέπεια της διεθνούς και ελληνικής οικονομική κρίσης, καθώς και
των πολιτικών του μνημονίου που αναγκαστικά ακολουθήθηκαν.
Η κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια
έχει πολλές σημαντικές ομοιότητες με μια χρεοκοπία (ύφεση, υψηλή ανεργία, πτώση
βιοτικού επιπέδου ) αλλά ταυτόχρονα έχει και κρίσιμες διαφορές (επάρκεια
αγαθών, συνέχεια πληρωμών, διατήρηση της διεθνούς θέσης της χώρας ). Αν το Πα.Σο.Κ δεν είχε κρατήσει γερά το
τιμόνι, η Ευρώπη θα είχε γίνει ακόμα μια «Χαμένη Πατρίδα» για τη χώρα μας, με
ανυπολόγιστες ζημιές για την κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα θα ήμασταν πλήρως
εκτεθειμένοι στους γεωπολιτικούς κινδύνους που ενδημούν στην περιοχή μας.
Το Πα.Σο.Κ αναγκάστηκε να βγάλει απότομα
τη χώρα από την «εικονική πραγματικότητα» που βρισκόταν για να αποφύγουμε την
εθνική καταστροφή της άτακτης
χρεοκοπίας, με συνέπεια να αντιμετωπίσει την άρνηση και την αντίδραση
από το σύνολο του πολιτικού κόσμου και την μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Αντίδραση
δικαιολογημένη βεβαίως, όταν προέρχεται από ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά
τους και ζουν με το επίδομα ανεργίας ή που έχασαν λόγω μειώσεων και φορολογίας
σημαντικό μέρος των εισοδημάτων τους. Αδικαιολόγητη όμως, όταν προέρχεται από
πολιτικές δυνάμεις και πολιτικούς που όπως οι χειρότεροι κερδοσκόποι, έπαιξαν
με τη κοινωνική δυσαρέσκεια για να αποκομίσουν κομματικά οφέλη.
Στο ασφυκτικό πολιτικό τοπίο που
διαμορφώθηκε θα πρέπει επίσης να προσθέσουμε την αυτονόητη μα και φθοροποιό
συμμετοχή σε κυβερνητικά σχήματα, μέχρις ότου αποδώσουν οι θυσίες του ελληνικού
λαού, αλλά κυρίως την απλουστευτική ταύτιση στα μάτια μεγάλης μερίδας της
κοινής γνώμης, της εκλογικής συρρίκνωσης του Πα.Σο.Κ με μια «ηθική καταδίκη»,
είτε αυτή εμφανίζεται στα πρόσωπα πρώην στελεχών είτε στο όνομα πραγμάτων που
θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν.
Μέσα σε αυτό το ιδιαίτερα τοξικό
περιβάλλον, το Πα.Σο.Κ και η δημοκρατική
παράταξη, προσπάθησαν και προσπαθούν να ανασυνταχθούν, ώστε να ξεκινήσει ένας
νέος δημιουργικός κύκλος εμπιστοσύνης και προσφοράς στον λαό και τη χώρα.
Πράγματι,
μετά το συνέδριο του 2013 το Πα.Σο.Κ απηύθυνε πρόσκληση συνεργασίας
κυρίως στη ΔΗΜΑΡ η οποία συγκυβερνούσε αλλά και στον ευρύτερο κεντροαριστερό
χώρο. Στήριξε πρωτοβουλίες όπως εκείνη των 58 , αναζήτησε συνεργασίες σε
επιμελητήρια , συνδικάτα , προσπάθησε να βοηθήσει ενωτικές κινήσεις στην τοπική
αυτοδιοίκηση ενόψει των δημοτικών εκλογών και πάνω απ΄ όλα συγκρότησε την
«Ελιά» ενόψει των ευρωεκλογών.
Κατά τη γνώμη μου το εγχείρημα είχε μια
σχετική και μερική επιτυχία. Στους εργασιακούς χώρους είχαμε θετικά και
ελπιδοφόρα παραδείγματα, αλλά δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι αυτά
πραγματοποιήθηκαν εκ των πραγμάτων σε συνδικαλιστικά πλαίσια, πολλές φορές
εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής.
Επίσης σε δήμους κυρίως, είχαμε επιτυχημένα
σχήματα πολύ κοντά στην λογική που προωθούσαμε, αλλά ούτε και εκεί πρέπει να
παραβλέπουμε το γεγονός ότι αυτά συγκροτηθήκανε γύρω από τις προσωπικότητες των
Δημάρχων.
Όσον αφορά την «Ελιά», δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε σημαντικές
στρατηγικές δυσκολίες, π.χ λίγο πριν τις εκλογές συνοψίζουμε: Την άρνηση της
ΔΗΜΑΡ, την κάμψη της πρωτοβουλίας των 58, ένα νέο κόμμα στο χώρο «το Ποτάμι»
και την αποστασιοποίηση έναντι του εγχειρήματος εντός του Πα.Σο.Κ. Από την άλλη
βέβαια, πρέπει να σταχυολογήσουμε τακτικές επιτυχίες, όπως ήταν η έγκαιρη
συγκρότηση του ψηφοδελτίου, η οργανωτική εγρήγορση και η αποτελεσματική
επικοινωνία των πραγματικών διλημμάτων στα οποία έπρεπε να απαντήσει ο
ελληνικός λαός.
Πιστεύω ότι το μικρό αλλά πολύτιμο για τη
χώρα και την παράταξη θετικό αποτέλεσμα, σφραγίστηκε από τα χιλιάδες μέλη και
φίλους του Πα.Σο.Κ που με την παρουσία τους προεκλογικά στις πολλές
συγκεντρώσεις που έγιναν επέβαλαν μια κρίσιμη αλλαγή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι
ενώ οι εκλογές ξεκίνησαν με τον Ήλιο πρώτο μεταξύ ίσων κάτω από την Ελιά,
ολοκληρώθηκαν με το σύνθημα Πα.Σο.Κ- «Ελιά» και τον Ήλιο δίπλα στη Ελιά. Τα
μέλη , οι φίλοι, οι πάνω από 500.000
ψηφοφόροι, διόρθωσαν στρατηγικά αδιέξοδα και προσωπικά λάθη, κρατώντας ζωντανή
την ελπίδα της ανασυγκρότησης.
Πα.Σο.Κ – ΕΛΙΑ , Πα.Σο.Κ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ
ΠΑΡΑΤΑΞΗ αυτός είναι κατά τη γνώμη μου ο δρόμος που έδειξε ο λαός και αυτόν
πρέπει να βαδίσουμε. Οργανωτικά και Πολιτικά.
Οργανωτικά, ιδρύοντας την Δημοκρατική και
Προοδευτική Παράταξη με τη μορφή ενός διαρκούς και ανοικτού συνεδρίου, όπου θα
εκπροσωπούνται κόμματα, τάσεις και ρεύματα εκτός (π.χ κινήσεις Ελιάς) αλλά και εντός του Πα.Σο.Κ (π.χ Κίνηση 75).
Μια τέτοια δομή, θα μας επέτρεπε γρήγορα να στραφούμε στην κοινωνία, να
αντιμετωπίσουμε τα καθημερινά προβλήματα της όσο ακόμα συμμετέχουμε στην
κυβέρνηση και πάνω απ΄ όλα να προετοιμάσουμε τους όρους μιας νέας προοδευτικής
διακυβέρνησης.
Πολιτικά, υπερασπίζοντας την συνολική
προσφορά του Πα.Σο.Κ στη χώρα και διεκδικώντας την συνολική επικράτεια της
πολιτικής του επιρροής. Τα σύνορα της πολιτικής μας δεν στριμώχνονται ανάμεσα στο Σύριζα και τη Ν.Δ , ούτε σε
θεωρητικούς τρίτους πόλους, αλλά επιδιώκουμε να είμαστε ο βασικός κορμός της
κυβερνώσας δημοκρατικής παράταξης. Στοχεύουμε βεβαίως την Τρίτη θέση ως
εκλογικό στόχο , δεν είμαστε αιθεροβάμονες, αλλά δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε
τον Σύριζα να καταλαμβάνει ανενόχλητος και αδοκίμαστος το χώρο της
Σοσιαλδημοκρατίας.
Πολλές απόψεις βέβαια μπορούν και πρέπει
να διατυπωθούν σε μια πορεία προς το συνέδριο, το οποίο αν και δεν ξεκινά με τους καλύτερους όρους
δεν έχει άλλη επιλογή από την επιτυχία. Είμαι σίγουρος ότι τα μέλη και οι φίλοι
του Πα.Σο.Κ θα ανταποκριθούν με την ενεργό, ενωτική και ριζοσπαστική συμμετοχή
τους, αναλαμβάνοντας προσωπικά και συλλογικά την ευθύνη για το παρόν και το μέλλον
της παράταξης.