ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΣΗ ΕΥΘΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ «ΦΑΝΤΑΣΜΑ» ΣΤΗΝ ΑΥΛΙΖΑ ΑΧΑΡΝΩΝ


Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η περιοχή Αυλίζα του Δήμου Αχαρνών δέχεται τα φώτα της δημοσιότητας, για την παραβατικότητα της και τα φαινόμενα «άβατου» και γκέτο που τη διακρίνουν. Τελευταίο  φαινόμενο ήταν ο ξυλοδαρμός του αστυνομικού, που προσπάθησε να εφαρμόσει τον νόμο για τις συναθροίσεις στα πλαίσια των μέτρων πρόληψης για τον περιορισμό της πανδημίας.  Έκδηλη είναι η έλλειψη συγκροτημένης και σοβαρής πολιτικής από την πλευρά της πολιτείας στα προβλήματα της περιοχής, και ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελεί η ιστορία του 13ου (ή 10ου ) Γυμνασίου.

Παραδόθηκε πριν από 13 χρόνια και δεν λειτούργησε ποτέ, ενώ εδώ και μια πενταετία δεν μπορεί να αλλάξει η χρήση του χώρου παρά τα αιτήματα δήμου και πολιτών, ώστε τουλάχιστον να αξιοποιούνταν από την αστυνομία, αφού δεν ευδοκίμησε καταρχάς ως χώρος εκπαίδευσης και πολιτισμού. Έχουν γίνει πολλές επερωτήσεις και παρεμβάσεις από όλες τις πολιτικές πλευρές , όμως τίποτε δεν φαίνεται να συγκινεί την κρατική μηχανή μέχρι τώρα. 

Είναι ζήτημα στοιχειώδους σοβαρότητας του Ελληνικού κράτους να δώσει επιτέλους ένα τέλος στην υπόθεση αυτή, μια υπόθεση που ευτελίζει κάθε έννοια πολιτικής αποτελεσματικότητας στα μάτια των πολιτών. Είτε μπορεί, είτε δεν μπορεί να αλλάξει η πολεοδομική χρήση του χώρου, αυτός οφείλει να ενταχθεί στα πλαίσια ενός νέου ολοκληρωμένου σχεδίου ασφάλειας και πρόληψης, αστικής ανάπλασης και κοινωνικής ένταξης των Ρομά που διαμένουν στην περιοχή. 

Παράλληλα, θα πρέπει να γίνει καταλογισμός διοικητικών ευθυνών για το γεγονός ότι ζημιώθηκε το ελληνικό δημόσιο από την απαξίωση μιας επένδυσης δυο εκατομμυρίων ευρώ και όχι μόνο. Δεν είναι μονάχα η οικονομική ζημιά που πρέπει να συνυπολογίσουμε, πολύ περισσότερο είναι η κοινωνική επιβάρυνση. Εκατοντάδες μαθητές θα είχαν περάσει από το σχολείο αυτό αν λειτουργούσε, τόσο τα παιδιά όσο και οι οικογένειες τους ενδεχομένως να είχαν άλλη εξέλιξη και η κατάσταση σήμερα να ήταν καλύτερη για πολλούς. 

Το ερειπωμένο γυμνάσιο μας προκαλεί, όχι μόνο στην Αυλίζα ή στις Αχαρνές αλλά και γενικότερα. Στέκεται εκεί ως μνημείο της έλλειψης πολιτικού σχεδιασμού, της αδυναμίας προσαρμοστικότητας, της  αδιαφορίας του κράτους και της παραίτησης της κοινωνίας.  Επιλογή μας είναι, αν θα αποστρέψουμε για άλλη μια φορά το βλέμμα μας από τη λύση που πρέπει να δώσουμε ή αν θα ξεφύγουμε επιτέλους από το τέλμα, βαδίζοντας στο μονοπάτι των έργων και της προόδου. 


Το Επικίνδυνο "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" του Κράτους προς τον ΟΑΣΑ

Επικίνδυνη και αναπάντεχη συνέχεια στο κρατικό "δεν πληρώνω" προς τον όμιλο ΟΑΣΑ (ΟΣΥ - Λεωφορεία, ΣΤΑΣΥ - Μετρό, Ηλεκτρικός κ.α) επεφύλαξε η κυβέρνηση της Ν.Δ, ταυτόχρονα με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού για τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας/Αττικής που ξεκίνησαν να υλοποιούνται με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου  161/22.08.2020. 

Την ίδια ώρα που ο κος Μητσοτάκης ανακοίνωνε βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επενδύσεις στο σύστημα συγκοινωνιών, με το άρθρο 110 του νόμου 4714/2020 (31/07/2020) η κυβέρνηση επέφερε «ξαφνικό θάνατο»  στις 4 ενεργές αγωγές του ΟΑΣΑ για οφειλές του δημοσίου προς τον οργανισμό που αφορούν μετακινήσεις ατόμων με πλήρη ή μερική απαλλαγή κομίστρου, διεκδικήσεις ύψους περίπου 500 εκατομμυρίων ευρώ σύμφωνα με εκτιμήσεις. Εντελώς αντισυνταγματικά, επέβαλε ότι «απαιτήσεις παρελθόντων ετών των φορέων παροχής συγκοινωνιακού έργου δεν αναζητούνται», χωρίς καμία πρόβλεψη για συμψηφισμό ποσών σε μελλοντικές πληρωμές ανάλογων υπηρεσιών (που το ίδιο άρθρο επαναδιατύπωσε) ή για συμψηφισμό με κάποια από τα έργα που πρόκειται να γίνουν. 

Το ερώτημα δεν είναι αν πρέπει ή δεν πρέπει, να γίνουν επενδύσεις σε νέες υποδομές (λεωφορεία / συρμοί), να αξιοποιηθεί το ταμείο Ανάκαμψης ή να γίνουν νέες προσλήψεις μετά από τόσο καιρό. Σαφώς και χρειάζεται να γίνουν,  ιδιαίτερα όταν υπεισέρχεται και η αντιμετώπιση του κορωνοϊού COVID-19,  ακόμα κι αν υπάρχουν προβληματισμοί από διάφορες πλευρές για θέματα όπως ο χαλαρός έλεγχος του ΑΣΕΠ στη διαδικασία προσλήψεων, το leasing έναντι των επιδιορθώσεων, οι συμπράξεις και μάλιστα μόνο με τα ΚΤΕΛ κ.α.  

Το ερώτημα είναι αν μπορεί ο ΟΑΣΑ να διαχειριστεί τα επιπλέον οικονομικά βάρη (μισθοδοσίας, leasing, συμπράξεων κ.α), όταν δεν μπορούσε να διαχειριστεί εκείνα που είχε συσσωρεύσει  πριν τη δραματική μείωση του μεταφορικού έργου κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οικονομικά βάρη που είχαν μαζευτεί τα τελευταία 5 χρόνια, κυρίως λόγω του συστηματικού «δεν πληρώνω» του κράτους και της πολιτικής αβελτηρίας (άκαιρες μειώσεις κομίστρου, δωρεάν μετακινήσεις κ.α). Κακά τα ψέματα, το κράτος συνεχίζει να υποχρηματοδοτεί τη λειτουργία των αστικών συγκοινωνιών, παρά το γεγονός ότι το κόστος τους σχεδόν ελαχιστοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. 

Επίσης, τείνουμε να προσπερνάμε χωρίς μεγάλη σημασία, το γεγονός ότι οι μετοχές του ομίλου των αστικών συγκοινωνιών βρίσκονται στο υπερταμείο από την προηγούμενη κυβέρνηση Σύριζα (είναι η εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας για 100 χρόνια… ). Η δυσχερής θέση του ΟΑΣΑ έχει ήδη εντοπιστεί στην 6η έκθεση αυξημένης εποπτείας της χώρας μας (στα πλαίσια του μνημονίου διαρκείας που διαδέχθηκε το τρίτο μνημόνιο…). Εφόσον λοιπόν τα χρηματοοικονομικά δεδομένα δεν είναι ορθολογικά, ανά πάσα στιγμή μπορεί να τεθεί ζήτημα βιωσιμότητας και να μπουν οι συγκοινωνίες σε νέες περιπέτειες που μπορεί να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτη αύξηση του κόστους υπηρεσιών μέσα από ιδιωτικοποιήσεις. 

Με την ευκαιρία λοιπόν της συζήτησης που θα γίνει στη βουλή όταν έρθει η ΠΝΠ προς κύρωση, η κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει γιατί σβήνει τα προηγούμενα χρέη της προς τον ΟΑΣΑ αντί να τα συμψηφίσει ρητά, ως εγγύηση της εύρυθμης λειτουργίας του και της μελλοντικής χρηματοδότησης του. Επίσης, οφείλει επιτέλους να μιλήσει καθαρά για το σχέδιο της σε ότι αφορά τις συγκοινωνίες: Θα αφήσει τον όμιλο ΟΑΣΑ στο υπερταμείο ή θα δρομολογήσει την αποχώρηση του; Θα συνεχίσει στο πνεύμα του νόμου 3920/2011 (ΠΑΣΟΚ) που έβαλε τον οργανισμό σε  τροχιά εξυγίανσης ή έχει άλλες προτεραιότητες;  Η οικονομική αβεβαιότητα και η ασάφεια των προθέσεων,  συντηρούν μια τελματώδη κατάσταση που απαξιώνει τις δημόσιες επενδύσεις στις συγκοινωνίες και την ποιότητα εξυπηρέτησης του επιβάτη. 


Μέτρα Οικοδόμησης Εθνικής Συνεννόησης και Εμπιστοσύνης

Σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας οφείλουμε όλοι όσοι παρακολουθούμε απ' έξω τα πράγματα, ακόμα και οι λεγόμενοι ειδικοί, να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις δημόσιες τοποθετήσεις μας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αγνοούμε σημαντικές λεπτομέρειες και παραμέτρους, δεδομένα που μόνο μια κυβέρνηση μπορεί να έχει στη διάθεσή της. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να απαιτεί από την οποιαδήποτε κυβέρνηση της Ελλάδας μια διπλωματία social media ή reality, όπου ανά πάσα στιγμή θα μοιράζεται με τους πάντες στόχους, σχέδια, αντιδράσεις κ.α. Από την άλλη όμως, είναι αποδεδειγμένα λανθασμένη η μυστική διπλωματία και η έλλειψη συνεργασίας της εκάστοτε κυβέρνησης με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η απλή ενημέρωση, συνήθως κατόπιν εορτής,  των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων δεν προσφέρει τίποτα σημαντικό και περισσότερο γίνεται αφορμή εντάσεων.

Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση  δεν διδάχτηκε από το λάθος της προηγούμενης στο Σκοπιανό, όπου ήταν πρωτίστως η σφικτή κομματική διαχείριση υπεύθυνη για μια συμφωνία που πέρασε κάτω από τη βάση για την Ελλάδα, αφήνοντας ανέγγιχτο τον εθνικιστικό πυρήνα του γειτονικού κρατιδίου.  Σήμερα, με την Τουρκική προκλητικότητα στο ζενίθ, ακόμα και αν η κυβέρνηση διαχειρίζεται την κρίση σε στενό κομματικό κύκλο, είναι αυτονόητο πως είμαστε όλοι ενωμένοι ως μια γροθιά απέναντι σε εκείνους που επιβουλεύονται την εθνική μας αξιοπρέπεια. Στηρίζουμε και αναμένουμε την ξεκάθαρη παρεμπόδιση του Oruc Reis εφόσον διεξάγει έρευνες στην Ελληνική Υφαλοκρηπίδα και την απομάκρυνση του από αυτήν, ζητάμε κυρώσεις από Ε.Ε./ΗΠΑ καθώς και τη διεθνή καταδίκη της Τουρκικής επιθετικότητας.  Από δω και πέρα βέβαια, έχουμε μπροστά μας σε βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα μια σειρά ζητημάτων, που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε από κοινού και εκ των προτέρων να αξιολογηθούν από τις πολιτικές δυνάμεις, όπως λ.χ.

. Η στρατηγική της σταδιακής επέκτασης των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 μίλια. Από τη στιγμή που ξεκινάμε την επέκταση στο Ιόνιο, πρέπει να υπάρχει μια πολιτική ολοκλήρωσης μέχρι και το Αιγαίο. Είναι γνωστό ότι το δικαίωμα αυτό δεν χάνεται, όμως η μη εξάσκηση του παγιώνει ειδικές συνθήκες σε βάρος της χώρας. 

. Η πραγματοποίηση της συμφωνία με την Κύπρο για την ΑΟΖ. Είναι φανερό ότι έτσι θα ενισχύσουμε τη θέση μας για την πλήρη επήρεια του Καστελόριζου και θα συμπληρώσουμε το κενό από τη μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο. 

. Η ενίσχυση της διπλωματικής προσπάθειας της χώρας και το ξεκαθάρισμα των κόκκινων γραμμών της. Όλα τα κόμματα και ιδιαίτερα όσα έχουν κυβερνήσει στο παρελθόν έχουν διαύλους επικοινωνίας στο εξωτερικό που μπορούν να ενεργοποιήσουν, ενώ η μεταξύ τους επικοινωνία οφείλει να αποκρυσταλλώσει τις αμετακίνητες και έσχατες γραμμές της Ελλάδας έναντι των Τουρκικών προκλήσεων. 

. Η σοβαρή εκτίμηση των ενδεχομένων από μια προσφυγή σε διεθνές δικαστήριο για τα ζητήματα υφαλοκρηπίδας / ΑΟΖ. Η πολιτική ηγεσία της χώρας οφείλει να έχει στα χέρια της ενδελεχείς αναλύσεις με βάση τις υποθέσεις που έχουν εκδικαστεί σε ανάλογες αντιδικίες με αυτές που έχουμε με την Τουρκία. Θέλουμε την ειρηνική επίλυση αυτών των ζητημάτων, ας είμαστε λοιπόν καλά προετοιμασμένοι. 

. Η αντίδραση στις πολιτισμικές προκλήσεις της γειτονικής χώρας. Η Ελλάδα οφείλει να ξαναθέσει πιο επιτακτικά τα δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ιδιαίτερα μετά την προκλητική μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε Τζαμί. Επίσης οφείλουμε να αναδείξουμε σε διεθνές επίπεδο, όχι μόνο σύγχρονα ζητήματα καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την πλευρά της Τουρκίας, αλλά και ιστορικά εγκλήματα όπως π.χ η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

. Η συνεχής αναβάθμιση των αμυντικών δυνατοτήτων της χώρας, της αμυντικής βιομηχανίας καθώς και των υπηρεσιών πληροφοριών. Σε μια εποχή «υβριδικού πολέμου», ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων και διαρκώς μεταβαλλόμενων γεωπολιτικών συνθηκών, η Ελλάδα οφείλει να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις περισσότερο από ποτέ.

Για όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα (όπως η προοπτική επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος, η προσπάθεια για κοινή αμυντική πολιτική και κοινά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα προβλήματα με το πρόγραμμα κατασκευής Πυρηνικών σταθμών της Τουρκίας κ.α) , θα έπρεπε η κυβέρνηση να ξεκινήσει άμεσα μια σειρά δράσεων - μέτρων που να  αποσκοπούν στην οικοδόμηση μιας στενότερης συνεργασίας μεταξύ των εκπροσώπων του Ελληνικού λαού, όπως π.χ

-  Οι τακτικές συναντήσεις του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, ανεξάρτητα αν υπάρχει ή όχι ένταση στα εθνικά μας θέματα. Δεν επιτρέπεται αυτό κάθε φορά να είναι ζητούμενο.

-  Η συστηματική συνεργασία στα πλαίσια του κοινοβουλίου αλλά και η απευθείας επικοινωνία μεταξύ των κομμάτων σε κάθε επίπεδο. 

-  Η διερεύνηση αποδοτικότερων μορφών θεσμικής συνεργασίας (Συμβούλιο Ασφαλείας κ.α)

Αν μπορούσαμε να κινηθούμε επιτέλους σε αυτή τη κατεύθυνση, πέρα από την καλύτερη διαχείριση των εθνικών μας θεμάτων, θα αναβαθμιζόταν πιστεύω και ο δημόσιος διάλογος που γίνεται γύρω απ’ αυτά. Ένας διάλογος που πολύ συχνά διεξάγεται στη βάση ενός υποβόσκοντος  διχασμού μεταξύ "εθνοπροδοτών¨ και "εθνικιστών",  ο οποίος  τροφοδοτείται από την  έλλειψη επαρκούς συνεννόησης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Η ενότητα και η εμπιστοσύνη μεταξύ των Ελλήνων, μέσα από τις όποιες διαφορετικές προσεγγίσεις, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εθνικής μας ακεραιότητας και όχι μόνο. Ας μην ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προοπτική της πολύπλευρης συνεργασίας των λαών στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια είναι η εθνικιστική και αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, κάτι που μόνο μια ενωμένη και ισχυρή Ελλάδα μπορεί να κάμψει.


Συγχωνεύσεις ΔΟΥ: Ανεξάρτητη ή Ανεξέλεγκτη η Αρχή Δημοσίων Εσόδων;

Σύμφωνα με τον ν. 4389/2016, συστάθηκε η Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή χωρίς νομική προσωπικότητα με την επωνυμία Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) η οποία απολαμβάνει λειτουργική ανεξαρτησία, διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια και δεν υπόκειται σε έλεγχο ή σε εποπτεία από κυβερνητικά όργανα, καθώς και σε ιεραρχικό έλεγχο από τον Υπουργό Οικονομικών. 

Ο μόνος έλεγχος που υπάρχει είναι ο κοινοβουλευτικός σύμφωνα με τον ίδιο νόμο, το σύνταγμα και τον κανονισμό της βουλής. Έλεγχος που δεν είναι ο συνήθης που γνωρίζουμε όλοι π.χ επερωτήσεις, αλλά αφορά διαδικασίες επιτροπών της βουλής και σύνταξη εκθέσεων.

Το σκεπτικό με το οποίο εκχωρήθηκε η ανεξαρτησία αυτή, ήταν η προστασία  πολύ σημαντικών ελέγχων και διαδικασιών (φορολογία, λαθρεμπόριο, έλεγχοι ποιότητας τροφίμων κ.α) από πολιτικές παρεμβάσεις και σκοπιμότητες. Μπορεί να υπήρχαν και άλλοι τρόποι για να πετύχουμε το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά αυτό επιβλήθηκε τότε από τους δανειστές. Τι συμβαίνει τώρα όταν οι πράξεις της ΑΑΔΕ σε ότι αφορά τις συγχωνεύσεις ΔΟΥ επιδρούν αρνητικά στην ποιότητα της εξυπηρέτησης του πολίτη, όπως υποστηρίζουν πολλές τοπικές κοινωνίες; Πολιτική αντίδραση και έλεγχος δεν πρέπει να υπάρχουν στο όνομα της καλώς εννοούμενης ανεξαρτησίας της αρχής;

Προφανώς και η απάντηση είναι όχι. Η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο υπουργός Οικονομικών οφείλουν να διατυπώσουν ανοιχτά θέση για το ζήτημα αυτό, τόσο σε ότι αφορά ιδιαίτερες περιπτώσεις συγχωνεύσεων/μετακινήσεων ΔΟΥ όσο και γενικότερα για τη χωροταξική κατανομή των φορολογικών υπηρεσιών της χώρας. Το βασικότερο είναι να μην παίζουμε με τις λέξεις και τις έννοιες. Δεν είναι δυνατόν να μετράμε το χρόνο εξυπηρέτησης του πολίτη/εργαζόμενου από τη στιγμή που θα ανοίξει την πόρτα μιας εφορίας και να αδιαφορούμε για το χρόνο και τη δυσκολία να φτάσει μέχρι εκεί. Έχουν κάθε δίκιο να διαμαρτύρονται δήμοι όπως λ.χ ο μεγάλος σε έκταση και πληθυσμό δήμος Αχαρνών που από Σεπτέμβρη πολίτες και επιχειρήσεις, είτε οι ίδιοι είτε μέσω των λογιστών τους ,θα πρέπει να μεταβαίνουν στον όχι και τόσο γειτονικό δήμο Αγ. Αναργύρων. Ανάλογα προβλήματα υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα.

Θεμιτός λοιπόν ο στόχος που περιορισμού του κόστους στέγασης της ΑΑΔΕ που προσεγγίζει τα 20 εκ. ευρώ το χρόνο, όμως εξίσου θεμιτό και λογικό είναι σε κάθε δήμο να υπάρχει φορολογική υπηρεσία όπως άλλωστε υπάρχουν ένα ή περισσότερα ΚΕΠ.  Ο ίδιος νόμος δίνει το δικαίωμα στο κράτος αλλά και στους δήμους να διαθέτουν κτήρια στην ΑΑΔΕ, οπότε μπορούν να βρεθούν λύσεις που να μειώνουν παράλληλα και το κόστος. 

Είναι δε αυτονόητο ότι με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη της τεχνολογίας στον τομέα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, τέτοιου είδους  τοπικά σημεία πρόσβασης θα μετασχηματιστούν και θα ατονήσουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψουν να υπάρχουν, έστω και αν στο μέλλον φτάσουν να είναι απλώς ένα ή περισσότερα τερματικά απομακρυσμένης εξυπηρέτησης. Αυτό που χρειάζεται να κάνει λοιπόν ο υπουργός Οικονομικών είναι να θέσει ξεκάθαρα προς την ΑΑΔΕ τις προδιαγραφές της εξυπηρέτησης του πολίτη, στις οποίες οπωσδήποτε πρέπει να  συμπεριλαμβάνεται η υποχρέωση τοπικής παρουσίας της Αρχής. Οι προδιαγραφές αυτές μπορούν να δοθούν σύμφωνα με το νόμο, με τη μορφή των στρατηγικών προτάσεων και οδηγιών προς την Αρχή, σχετικά με το σχεδιασμό για την υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής.

Τέλος η Βουλή οφείλει να ενεργοποιήσει τις δυνατότητες ελέγχου που έχει, καλώντας σε ακρόαση την ΑΑΔΕ στα πλαίσια των αρμόδιων επιτροπών και ζητώντας αναφορά για την πολιτική της Αρχής σε σχέση με την εξυπηρέτηση του πολίτη. Θα πρέπει μάλιστα να σημειωθεί πως η εξυπηρέτηση του πολίτη μπορεί να μην είναι ο κύριος σκοπός της Αρχής, σαφώς όμως συμπεριλαμβάνεται στους στόχους της και ως εκ τούτου είναι ελέγξιμος ανά πάσα στιγμή. Είναι άλλο πράγμα να είναι ανεξάρτητη μια Αρχή και άλλο να λειτουργεί ανεξέλεγκτα και χωρίς κοινωνική λογοδοσία, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την ΑΑΔΕ που συγκεντρώνει πρωτοφανή ισχύ για τα Ελληνικά αλλά και τα διεθνή δεδομένα

Η πολιτεία απέναντι στις ευθύνες της για γκέτο εγκληματικότητας και έλεγχο όπλων

Η πρόσφατη, καταδικαστική για την πολιτεία, απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών  (υποχρέωση αποζημίωσης) για τη δολοφονία από αδέσποτη σφαίρα του 11χρονου Μάριου Σουλούκου στο προαύλιο του 6ου Δημοτικού Σχολείου Αχαρνών τον Ιούνιο του 2017, θέτει το κράτος και την αστυνομία απέναντι στις ευθύνες τους, ως προς την ανοχή που επιδεικνύουν απέναντι στα διάφορα γκέτο εγκληματικότητας. 

Ο θανατηφόρος τραυματισμός δεν ήταν ένα "τυχαίο γεγονός" ούτε αποτέλεσμα "ανωτέρας βίας", καθώς η συνεχιζόμενη για πολλά χρόνια κατάσταση ανομίας στη γύρω περιοχή και οι συχνοί πυροβολισμοί στον αέρα έπρεπε να οδηγήσουν σε αυξημένα μέτρα προστασίας, ιδιαίτερα στις κοντινές σχολικές μονάδες και πολύ περισσότερο κατά τη διάρκεια εορταστικών εκδηλώσεων σε αυτές.

Η αυτονόητη συσχέτιση μεταξύ της υψηλής παραβατικής συμπεριφοράς σε μια περιοχή και πολύ επικίνδυνων περιστατικών για τη ζωή των πολιτών, οφείλει να οδηγήσει την αντεγκληματική πολιτική της χώρας μας στη μηδενική ανοχή απέναντι στην ύπαρξη γκέτο και άβατων. Αυτό πρέπει να διατυπωθεί ρητά και να ακολουθείται πίστα από την ελληνική αστυνομία, όσο το δυνατόν ανεξάρτητα από αλλαγές στην πολιτική ηγεσία και την υπηρεσιακή ιεραρχία. 

Επίσης, είναι απαραίτητο το πλαίσιο διαχείρισης και ελέγχου των όπλων να γίνει πιο αποτελεσματικό και να οδηγεί στην αποτροπή και εξιχνίαση εγκλημάτων. Η ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής Οδηγίας σχετικά με τον έλεγχο της απόκτησης και της κατοχής όπλων είναι μια καλή βάση, πρέπει όμως να συνδυαστεί με την αυστηροποίηση των ποινών σε ότι αφορά τους άσκοπους πυροβολισμούς και κυρίως με ένα επιχειρησιακό σχέδιο που αποβλέπει στην πάταξη του λαθρεμπορίου και της παράνομης οπλοκατοχής. 

Σε κάθε περίπτωση, ο Έλληνας πολίτης δεν είναι καθόλου υποχρεωμένος να ζει σε ένα καθεστώς καθημερινής αγωνίας για τη ζωή των παιδιών του, επειδή έτυχε να κατοικεί σε μια δύσκολη γειτονιά ή επειδή διάφοροι ανεγκέφαλοι δεν αποτρέπονται επαρκώς από την παράνομη απόκτηση και άσκοπη χρήση όπλων.  Η  ασφάλεια είναι ένα πρωταρχικό δικαίωμα που η πολιτεία οφείλει να προσφέρει σε υψηλό επίπεδο προς όλους.  

Συνεχίζεται ο Προβληματισμός για την Πολιτική Προστασία της Χώρας

Περισσότερο προβληματισμό παρά αισιοδοξία για την ασφάλεια των πολιτών και του περιβάλλοντος, γέννησε η ψήφιση του σχεδίου για την Πολιτική Προστασία και το μηχανισμό διαχείρισης κινδύνων/κρίσεων. Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι για τους οποίους η κυβέρνηση δεν έπεισε κανέναν άλλον πέραν της δεδομένης κοινοβουλευτικής της πλειοψηφίας.  Ο πρώτος, έχει να κάνει με την αίσθηση ότι δεν αντιμετωπίζεται το κρίσιμο πρόβλημα του συντονισμού  και ο δεύτερος, έχει να κάνει με την μεγάλη πολυπλοκότητα στην εφαρμογή των σχεδιασμών.  

Η διαδικασία απόφασης για την εκκένωση μιας περιοχής, παρέμεινε ίδια με εκείνη που ακολουθήθηκε κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, ενώ η προσθήκη ενός ακόμα συντονιστή σε επίπεδο Περιφέρειας (μετακλητού μάλιστα και όχι από την αυτοτελή διεύθυνση πολιτικής προστασίας της κάθε περιφέρειας), οδηγεί σε επιπλέον επικάλυψη και ασάφεια αρμοδιοτήτων.  

Σε ότι αφορά την δυσκολία στην εφαρμογή της νέας νομοθεσίας, αυτή προκύπτει όχι μόνο από τις πολλές επιπλέον νομοθετικές ρυθμίσεις που απομένουν ή από την κατάργηση της αυτοτέλειας της Πυροσβεστικής, αλλά και από το νέο ρόλο του Γενικού Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας. Οι υπερβολικές εξουσίες του (έργα χωρίς πλαίσιο έλεγχου, διαχείριση μυστικών κονδυλίων κ.α)  είναι σχεδόν βέβαιο πως θα δημιουργήσουν νέα προβλήματα αποτελεσματικότητας, προβλήματα που θα μπορούσαν να προληφθούν αν η Γενική Γραμματεία υπαγόταν απευθείας στον Πρωθυπουργό , όπως σωστά πρότεινε το Κίνημα Αλλαγής. 

Τόσο η Ελληνική όσο και η διεθνής εμπειρία , καταδεικνύουν πως σε περίπτωση σοβαρών φυσικών καταστροφών ο Πρωθυπουργός μοιραία αναλαμβάνει τον κορυφαίο συντονιστικό ρόλο. Καιρός θα ήταν λοιπόν να σταματήσει η διάχυση της πολιτικής ευθύνης και η δημιουργία εξιλαστήριων θυμάτων και ο Πρωθυπουργός να ηγείται της Πολιτικής Προστασίας, όπως ηγείται της Άμυνας.  

Σε κάθε περίπτωση η πολιτική προστασία μας αφορά όλους και δεν μπορεί να εφαρμοστεί, αν οι προληπτικοί σχεδιασμοί δεν φτάσουν σε κάθε σπίτι και εργασιακό χώρο σε όλη την Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι που καθίσταται σήμερα περισσότερο αναγκαίο από ποτέ, καθώς η κλιματική αλλαγή και η υψηλή - άναρχη αστικοποίηση δημιουργούν επιπλέον κινδύνους. Πέρα λοιπόν από τον εθελοντισμό, ο οποίος σωστά αναβαθμίζεται, είναι σημαντικό οι πολίτες και οι τοπικές κοινωνίες να ελέγχουν τις δημοτικές και περιφερειακές αρχές για την υλοποίηση των όποιων σχεδιασμών, ώστε να υπάρχει η απαραίτητη επιχειρησιακή ετοιμότητα της πολιτείας από την κορυφή μέχρι τη βάση. Γιατί στην πράξη σώζονται ή χάνονται ζωές και προστατεύεται ή καταστρέφεται  το περιβάλλον.   

Λάθος η Μετεγκατάσταση του Καζίνου της Πάρνηθας

Μια ακόμα ηχηρή αντίδραση στη μετεγκατάσταση του Καζίνου της Πάρνηθας, εκδηλώθηκε με την ομόθυμη απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής εναντίον του σχεδίου.  

Η κάθοδος του Καζίνου στο Μαρούσι, είναι μια λανθασμένη απόφαση. Υποβαθμίζει τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις που θα έχει η παρουσία  του “ναού του τζόγου” σε μια  τόσο κεντρική και πυκνή σε δραστηριότητες περιοχή της Αττικής (δίπλα στο Golden Hall), αλλά και δεν αποτιμά σωστά τη σημερινή θέση της επιχείρησης στην Πάρνηθα.  

Πέρα από τις αρνητικές επιπτώσεις της μετεγκατάστασης στον δήμο Αχαρνών που έχει γνωστά οικονομικά προβλήματα, είναι φανερό πως δεν έχουν συνυπολογιστεί οι θετικές επιπτώσεις στη βιωσιμότητα του Καζίνου από την μελλοντική αξιοποίηση του κτήματος Τατοΐου, ούτε οι δυνατότητες που υπάρχουν για την αναβάθμιση της Πάρνηθας ως πόλου ήπιας και συμβατής με το περιβάλλον τουριστικής έλξης. 

Ανεξάρτητα από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας στις 7 Φεβρουαρίου, η απόφαση πρέπει να επανεξεταστεί με περισσότερη τεκμηρίωση και διαφάνεια ώστε να αντισταθμιστεί, χωρίς εκπτώσεις, το κοινωνικό και περιβαλλοντικό όφελος έναντι του επιχειρηματικού.