Βατοπέδι και Ολυμπιακό Χωριό : Σκάνδαλο και Εγκατάλειψη

 Όχι δίχως έκπληξη μάθαμε την απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης για την αθωότητα λόγω έλλειψης δόλου (!) των εμπλεκόμενων, μη πολιτικών προσώπων, στην  γνωστή υπόθεση των ανταλλαγών μεταξύ Δημοσίου και Μονής Βατοπεδίου. 

Το γεγονός αυτό, καθόλα ακατανόητο με βάση την κοινή αίσθηση περί δίκαιου και άδικου που έχουμε οι περισσότεροι, δεν αλλάζει τη σκανδαλώδη φύση  των συναλλαγών που έλαβαν μέρος και τη σοβαρή ζημιά που έχει υποστεί το δημόσιο συμφέρον απ’ αυτές. 

Ακόμα και αν επιμένει στις διεκδικήσεις της η Μονή, η απόφαση του  τριμελoύς Εφετείου της Κομοτηνής που εκδόθηκε το 2015 αναγνώρισε τελικά ότι η λίμνη Βιστωνίδα ανήκει στο δημόσιο, κάτι που υπογραμμίστηκε και στην πρόσφατη, απαλλαχτική σε προσωπικό επίπεδο απόφαση.

Η εγκληματική ζημιά για το Ελληνικό Δημόσιο είναι προφανής και οφθαλμοφανής , ιδιαίτερα σε ότι αφορά το Δήμο Αχαρνών που φιλοξένησε το Ολυμπιακό Χωριό και σήμερα βλέπει εγκαταλελειμμένο το συγκρότημα κτιρίων των 20.000 τετραγωνικών μέτρων, που χαρίστηκε αντί των νερών της λίμνης και κατέληξε σε ιδιώτες μέσω σκοτεινών offshore εταιριών ( Rassadel, Μadeus κ.α.) 

Τα ερωτήματα λοιπόν είναι απλά και απευθύνονται στην Ελληνική Κυβέρνηση που έχει στα χέρια της από το 2015 τις ευνοϊκές,  για το ιδιοκτησιακό ζήτημα, αποφάσεις:

Πως σχεδιάζουν να αξιοποιήσουν από εδώ και πέρα τα κτίρια του Ολυμπιακού Χωριού Αχαρνών; Πως είναι δυνατόν να αφήσουν αναξιοποίητες τέτοιες υψηλού επιπέδου στεγαστικές υποδομές, όταν υπάρχουν μεγάλες ανάγκες στέγασης δημόσιων φορέων και οργανισμών; 

Ενδεικτικά, η Περιφέρεια Αττικής προτίθεται να διαθέσει 22 εκ. ευρώ εν καιρώ κρίσης για την αγορά κτιρίου, ενώ είναι βέβαιο ότι πολλά ενοίκια υπουργείων θα μπορούσαν να αποφευχθούν  (αυτός ήταν άλλωστε και ο αρχικός σχεδιασμός που αφορούσε το Υπουργείο Εργασίας).

Εκτός βέβαια αν η κυβέρνηση εργάζεται  συνολικά στην αντίθετη κατεύθυνση, μαζί με τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, του οποίου οι παραληρηματικές  δηλώσεις ήταν αποκαλυπτικές των προθέσεων του.

Σε κάθε περίπτωση, ήδη έχουν περάσει  περίπου 13 χρόνια που ρημάζουν τα σπουδαία αυτά κτίρια, αν παραμείνουμε αδρανείς σε λίγο καιρό μόνο ως ερείπια προς κατεδάφιση θα προσφέρονται. 

Σχόλιο στα Social Media για τις δηλώσεις Σπίρτζη

Διαβάζω ότι ο υπουργός Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων κ. Σπίρτζης σε συνέντευξη του προανήγγειλε προγραμματική σύμβαση ΟΑΣΑ – Αστυνομίας για τη φύλαξη των σταθμών Μετρό /Ηλεκτρικού. Καταρχήν καλό ακούγεται (αν γίνει), αλλά υπάρχουν κάποια θέματα για τα οποία οφείλει να δώσει εξηγήσεις και περισσότερες λεπτομέρειες, όπως π.χ:

  • Γιατί δεν προχώρησε το υπουργείο στην διαδικασία πρόσληψης των 50 ειδικών φρουρών για τον ΟΑΣΑ που είχαν αναγγελθεί το 2014 και ήταν στην ίδια λογική; 
  • Ανάγκες φύλαξης έχουν και οι σταθμοί του Προαστιακού, ιδιαίτερα όσοι υποστηρίζουν μεγάλο μεταφορικό έργο (ΣΚΑ,Σταθμός Λαρίσης κ.α) , αυτοί θα μείνουν εκτός ;
  • Η συνδρομή της αστυνομίας – ειδικών φρουρών δεν εξαντλείται στη φύλαξη υποδομών αλλά στη γενικότερη πρόληψη – καταστολή της εγκληματικότητας. Για τη φύλαξη υποδομών διατίθενται και οι εταιρίες security από τις οποίες όταν δεν κάνουν καλά τη δουλεία τους, ένα υπεύθυνο υπουργείο/οργανισμός ζητάει αποζημίωση ή/και τους παραπέμπει στη δικαιοσύνη. Θα γίνει κάτι τέτοιο, ή τα υπονοούμενα που αφήνει ο υπουργός είναι χωρίς αντίκρισμα; 
  • Δεν είναι μόνο οι σταθμοί της ΣΤΑΣΥ, αλλά και τα δρομολόγια της ΟΣΥ (λεωφορεία) που υποφέρουν από την παραβατικότητα, αυτό το πρόβλημα πως θα αντιμετωπιστεί;
Τέλος, απαραίτητη προϋπόθεση για την προστασία των υποδομών του ηλεκτρονικού εισιτηρίου είναι να τεθεί σε λειτουργία, σύμφωνα με τις συμβατικές προδιαγραφές του. Καθυστερήσεις και αστοχίες τελικά επιβαρύνουν τον επιβάτη και τον πολίτη.

Βιώσιμη Αγροτική Ανάπτυξη και στην Αττική

Παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει η αγροτική παραγωγή (είδαμε τις νέες κινητοποιήσεις των αγροτών και τις άστοχες αντιδράσεις της κυβέρνησης), λόγω της μεγάλης ανεργίας έχει αναθερμανθεί  το ενδιαφέρον για δραστηριοποίηση στον τομέα, σε όλη την Ελλάδα άλλα και στην Αττική.

Όσοι μάλιστα ταυτίζουν την Αττική με την Αθήνα και την αστική της δομή μπορεί να θεωρούν παράδοξη ή και αντιφατική την αγροτική δραστηριότητα στο λεκανοπέδιο, κάτι που βέβαια όσοι έχουμε εικόνα  της γεωγραφίας και της εξέλιξης των Μεσογείων, του Θριασίου, των Μεγαρέων , της Λαυρεωτικής , της Βόρειας Αττικής  κ.α, ξέρουμε ότι δεν ισχύει.

Η αμπελουργία και  η οινοποίηση, η ελαιοκομία και η παραγωγή/τυποποίηση του λαδιού, τα κηπευτικά,  η κτηνοτροφία κ.α αποτελούν πολύ γνώριμες μορφές απασχόλησης στην Αττική γη με πλούσιο παρελθόν, δύσκολο παρόν αλλά ενδεχομένως λαμπρό μέλλον.

Το μέλλον εξαρτάται  από το κατά πόσο θα μπορέσουν οι παραγωγοί , αγρότες και μεταποιητές,  να αντιμετωπίσουν  τις πολλές ιδιαιτερότητες , προβλήματα και πλεονεκτήματα, που παρουσιάζει ο έντονα περιαστικός χαρακτήρας της αγροτικής δραστηριότητας στην  Αττική.

Που τελειώνει το δάσος και που αρχίζει ο αγρός; Πως αντιμετωπίζεται ο κατακερματισμός της γης και πως προστατεύεται αυτή από την επέκταση των πόλεων;  Πως γίνεται η διαχείριση των υδάτων και των φυτοφαρμάκων; Πως θα τροφοδοτηθούν με φρέσκα προϊόντα τα αστικά κέντρα και αντίστροφα, πως θα διευκολυνθεί ο αστός να επισκεφθεί και να γνωρίσει την αγροτική παραγωγή που βρίσκεται τόσο κοντά του; Πως θα ενσωματωθούν τεχνολογικές καινοτομίες ; Πως  θα μπουν τα αγροτικά προϊόντα όχι μόνο στις λαϊκές αγορές, αλλά και σε μικρότερες ή μεγαλύτερες εμπορικές αλυσίδες της Αθήνας και των αστικών κέντρων; 


Οι απαντήσεις στα ιδιαίτερα αυτά ζητήματα είναι σημαντικές για μια βιώσιμη αγροτική ανάπτυξη στην Αττική και πρέπει να δρομολογηθούν, παράλληλα με την επίλυση των κρίσιμων προβλημάτων που αφορούν το κόστος παραγωγής, το ασφαλιστικό και τη φορολογία.  Προβλήματα που μόνο με ευρύ διάλογο και συνεργασία μπορούν να αντιμετωπιστούν.