Μετά από αλλεπάλληλες εθνικές υποχωρήσεις και ήττες η κυβέρνηση Σύριζα – Ανελ καλείται να επιτελέσει τουλάχιστον το ελάχιστο καθήκον που οφείλει προς τον Ελληνικό λαό, να οδηγήσει τη χώρα στην αυτοδύναμη χρηματοδότηση της από τις αγορές στη λήξη του 3ου αχρείαστου μνημονίου που ίδια συνομολόγησε.
Δυστυχώς έπειτα από την μακρά αλυσίδα καθυστερήσεων που επέφεραν ο αριστερός και δεξιός λαϊκισμός η έξοδος στις αγορές δεν σημαίνει έξοδο από τις μνημονιακές λογικές. Δηλαδή από τις υπερβάλλουσες και υφεσιακές συγκριτικά με τα υπόλοιπα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής ένωσης και της Ευρωζώνης δεσμεύσεις της χώρας μας έναντι της ίδια της ένωσης και άλλων θεσμών & δανειστών.
Αντίθετα οι δεσμεύσεις αυτές έλαβαν μόνιμο χαρακτήρα όπως φαίνεται από τις υποχρέωση της χώρας μας για υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060, αλλά και από την 100ετή υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας .
Εάν η κυβέρνηση δεν έχει την ικανότητα να πετύχει τον ελάχιστο, αλλά σημαντικό, στόχο της χρηματοδότησης της χώρας από τις αγορές μέχρι τον Αύγουστο του 2018, τότε εθνικά σκεπτόμενη θα πρέπει από τώρα να παραιτηθεί, δίνοντας στην Ελλάδα τη δυνατότητα να αντιδράσει εγκαίρως.
Σε κάθε περίπτωση, όποτε και να γίνουν οι εκλογές, Η πολιτική καταδίκη της κυβέρνησης αυτής, είναι μια μη αναστρέψιμη διαδικασία και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα καλείται να τοποθετηθεί στην μετά Σύριζα εποχή. Ήδη ο σημερινός Σύριζα αποτελεί κάτι άλλο από το κόμμα που ξεκίνησε από το 3% και έγινε κυβέρνηση πατώντας πάνω στην αντιμνημονιακή εξαπάτηση. Αυτή τη στιγμή η κυβερνώσα ομάδα αποτελείται από επαγγελματίες πολιτικούς που ψάχνουν εναγωνίως να βρουν στρατηγική διαιώνισης της παραμονής τους σε πρωταγωνιστικό ρόλο και συγκάλυψης των αποτελεσμάτων της πολιτικής τους . Αποτελέσματα τα οποία σε όρους καθαρής επίδρασης στην κοινωνία μπορούν άνετα να χαρακτηριστούν πιο δεξιά και νεοφιλελεύθερα από εκείνα της πολιτικής που αναγκάστηκε να εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια των δυο πρώτων μνημονίων.
Μπορεί η ήττα του Σύριζα να είναι βέβαιη, αλλά για εμάς αυτό δεν λέει από μόνο του κάτι. Εκείνο που χρειάζεται , και γι΄αυτό είμαστε όλοι εδώ, είναι η θετική αντι-παράθεση στις επόμενες εκλογές μιας ενωμένης, ισχυρής και ανανεωμένης δημοκρατικής & προοδευτικής παράταξης. Μιας παράταξης που θα βάλει στο περιθώριο το λαϊκισμό και θα μπορεί να πάει τη χώρα μπροστά, μαζί με τους πολλούς και για τους πολλούς.
Γύρω λοιπόν από αυτό το βασικό ζητούμενο θα ήθελα να τοποθετηθώ ξανά, γιατί το έχω κάνει πολλές φορές , στα σημεία-κλειδιά του εγχειρήματος που είναι ο πολιτικός προσανατολισμός και το οργανωτικό-λειτουργικό μοντέλο,
Θεωρώ ότι πρέπει να αποφύγουμε τον εγκλωβισμό μας στις λογικές του άχρωμου, στενού, δήθεν τεχνοκρατικού κέντρου αλλά αντίθετα να κινηθούμε στο ευρύ, κοινωνικό και δημοκρατικό πλαίσιο αξιών και στόχων που ιστορικά θέλουμε να υπηρετούμε.
Ο ξεκάθαρα κοινωνικός και δημοκρατικός προσανατολισμός θα δώσει και στις προγραμματικές δεσμεύσεις μας τις αιχμές που απαιτείται να έχουν ώστε να γίνει η βάση μια πλειοψηφικής κοινωνικής συμφωνίας, στη βάση όμως αξιών και ρήξεων και όχι παραλυτικών συμβιβασμών.
Πρώτα απ΄όλα ρήξη με εκείνη τη λογική που λέει ότι το κράτος δεν μπορεί παρά να είναι πρόβλημα για την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο και άρα πρέπει να εξαφανιστεί ποσοτικά και ποιοτικά. Να είναι ελάχιστο.
Απέναντι σε αυτή τη λογική πρέπει να αντιπαραβάλουμε τεκμήρια, θέσεις και επιχειρήματα υπέρ ενός πειθαρχημένου δημοσιονομικά, έξυπνα αποκεντρωμένου & ψηφιακά οργανωμένου κράτους, ικανού να συγκεντρώνει και διαχειρίζεται αποδοτικά τους απαραίτητους πόρους , ικανού να αξιοποιεί τους ανθρώπους που χρειάζεται, ούτε λιγότερους ούτε περισσότερους, ώστε να παρεμβαίνει αποτελεσματικά στην ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Με αυτή την οπτική θέλω να βλέπω και το «Πρόγραμμα Ελλάδα» και θα ήθελα να αναφερθώ πιο συγκεκριμένα:
Για την ανάγκη λειτουργίας και ίδρυσης ενός δικτύου αναπτυξιακών περιφερειακών τραπεζών , που αναφέρονται και στην εισήγηση, μαζί με μια κεντρική αναπτυξιακή τράπεζα, ώστε να ενισχυθεί ο μετασχηματισμός της οικονομίας μας στις κατευθύνσεις που θέλουμε. Θα ήθελα να θυμίζω ότι η ιδέα μια κρατικής αναπτυξιακής τράπεζα υπάρχει από το 2010, όλες οι κυβερνήσεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το έχουν εξαγγείλει και σήμερα είναι περισσότερο αναγκαία παρά ποτέ, ύστερα από τον αφελληνισμό που επήλθε στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα από την κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ.
Σχετικά με δυο προτάσεις που έχω καταθέσει προς συζήτηση στο «Πρόγραμμα Ελλάδα» και αφορούν την αποκέντρωση, από το Κράτος στην Περιφέρεια και από το Κράτος και την Περιφέρεια στους Δήμους και είναι:
Η μεταφορά των μετοχών του ομίλου ΟΑΣΑ από το υπερταμείο αλλά και της διοίκηση του από το υπουργείο Μεταφορών, προς την Περιφέρεια και τους Δήμους της Αττικής. Με αυτόν τον τρόπο θα αποσυνδεθεί ο όμιλος από τους έντονους πολιτικούς κύκλους της κεντρικής πολιτικής σκηνής και θα έρθει πιο κοντά στους επιβάτες που εξυπηρετεί.
Η ανάπτυξη Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων Κοινοτικής Ασφάλειας & Συνοχής, τα οποία θα δώσουν στους δήμους τη δύναμη να αντιμετωπίσουν πολυσύνθετα προβλήματα τοπικού χαρακτήρα που αφορούν την ενίσχυση της ασφάλειας , την απογκετοποίηση περιοχών κ.α
Σε ότι αφορά το οργανωτικό σχήμα της προσπάθειας μας εδώ και πολύ καιρώ υποστηρίζω την άποψη μου για την λογική μιας «Τρίτης Λύσης» μεταξύ της «ομοσπονδοποίησης» των δυνάμεων της κέντρο-αριστεράς και ενός νέου «μονολιθικού» κόμματος στον χώρο.
Το ίδιο υποστηρίζω και τώρα, ένα σχήμα της μορφής «ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Συμπαράταξη» που θα βασίζεται σε δυο πυλώνες:
Ο πρώτος πυλώνας, να είναι ένα νέο επί της ουσίας κόμμα με σφιχτές διαδικασίες και οργάνωση σε Περιφερειακό & Τοπικό επίπεδο, με πλήρη καταστατική κατοχύρωση των τάσεων και των ρευμάτων. Τα κόμματα που θα συμμετέχουν σε αυτόν το πυλώνα, βεβαίως θα αναστείλουν τη λειτουργία και το καταστατικό τους.
Ο δεύτερος πυλώνας, να είναι μια ανοιχτή συνεργασία κινήσεων & κομμάτων που επιθυμούν να διατηρούν την αυτονομία τους και με κύριο σκοπό τη συνδιαμόρφωση των πολιτικών μας θέσεων με την κοινωνία, όπως π.χ το «Πρόγραμμα Ελλάδα».
Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για μια τέτοια προοπτική με βάση βεβαίως τον σεβασμό στις αποφάσεις που θα λάβουν τα κόμματα της συμπαράταξης , όπως βάση τον οδικό χάρτη και με βασικό γνώμονα την ενότητα των δυνάμεων μας και την αποτελεσματική δράση μας.
Σε ότι αφορά τον οδικό χάρτη, δεν θα πρέπει να εγκλωβιστούμε στο ψευτοδίλημμα της εκλογής προέδρου πριν ή μετά το τελικό συνέδριο, γιατί η σειρά των πραγμάτων έτσι όπως έχει τεθεί είναι επαρκής πολιτικά και ταυτόχρονα επιδεκτική βελτιώσεων.
Η εκλογή προέδρου θα γίνει μετά τις αποφάσεις όλων των κομμάτων, που για το ΠΑΣΟΚ σημαίνει ένα αποφασιστικό συνέδριο το οποίο και θα καθορίσει αν μιλάμε για μια καθαρά ομοσπονδιακή οργάνωση του νέου φορέα ή κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση μπορούμε ταυτόχρονα με την εκλογή προέδρου να εκλέξουμε συνέδρους και βεβαίως από τη στιγμή που αυτή γίνει στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, θα υπάρχουν διαθέσιμες εισηγήσεις για όλα τα κεντρικά πολιτικά και οργανωτικά ζητήματα του νέου φορέα.
Τέλος, τίποτα δεν μας εμποδίζει να ρωτήσουμε την ίδια μέρα τους ψηφοφόρους απευθείας για μια σειρά ζητημάτων που μπορεί να είναι και σημαντικά όπως π.χ να επιλέξουν μεταξύ συμβόλων, θέσεων κ.α
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω σε όλους τους συντρόφους, είτε προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ είτε από άλλες παρατάξεις, ότι προσωπικά θα υπερασπιστώ και τον ήλιο τον πράσινο στα σύμβολα, και τις λέξεις σοσιαλισμός, κίνημα και Ελλάδα στο όνομα του νέου φορέα που θα προκύψει μετά την ολοκλήρωση του οδικού χάρτη.
Έναν νέο φορέα που ενωμένοι θα φτιάξουμε και θα αλλάξουμε , για άλλη μια φορά, την ροή των πραγμάτων.